تحول قوانین زنان

پیشرفت زنان در وسعت جهانی، به مناسبت روز جهانی زن در سال 2020

نوشته: ملپا کاماتروس

ترجمه و تنظیم: مریم ایرانی

از روز 8 مارس سال 1911، روز جهانی زن رسما وارد تقویم های جهانی شد. این یک روز بین المللی برای گرامیداشت دستاوردهای اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و سیاسی زنان است. بعلاوه تلاشی است برای پیشرفت دادن زنان به منظور برابری و بهبود شرایط زندگی آن ها  و دختران در سراسر دنیا.

در این روز که در ماه مارس برگزار می شود، بسیاری از فعالیت های بین المللی، ملی و محلی درباره باورهای عمومی ، جنگ با تبعیض، تحریم و بزرگداشت گوناگونی  و مبارزه با برای حق سکونت و کاریابی را شامل می شود که قرار است روی بهبود وضعیت زنان نقش مهمی داشته باشد.

تاریخچه کوتاهی از جنبش های زنان، این مسیر چگونه آغاز شد؟

در اوایل قرن 20، بسیاری از فعالین در زمینه مسایل زنان و نابرابری های حقوقی آنان فعالیت می کردند. در سال 1911، روز جهانی زن برای اولین بار در اتریش، دانمارک، آلمان و سوییس برگزار شد. در همین زمان، بیش از یک میلیون زن مرد برای احقاق حقوق زنان برای کار، رای، آموزش و پایان دادن به تبعیض متحد شده بودند.

دو اتفاق که در سال 1911 در شهر نیویورک رخ داد باعث شدند تا توجه عموم به لزوم شرایط بهتر برای کار زنان و قوانین کاری در آمریکا جلب شود. اولی راهپیمایی 15000 زن و دومی شرایط نامناسب  کاری برای زنان که باعث مرگ 140 نفر از کارگران زن مهاجر شد.

یک جنبش دیگر هم  همان سال در نیویورک با نام «نان و گل های رز» راه افتاد که به فقر زنان و حق آنان برای داشتن شرایط عادلانه کاری می پرداخت و سرآغاز مسیری شد که به روز جهانی زن ختم شد.

تلاش برای آزادی زنان تنها در دنیای غرب اتفاق نیفتاد. در سال 1917، یک زن روس یک کمپین به نام صلح قبل از جنگ به راه انداخت. بعدها به دلیل مرگ 2 میلیون سرباز روس، این نهضت به «نان و صلح» تغییر نام داد. این فعالیت ها با برگزاری اعتصاب، رژه و فعالیت های مختلف سعی داشتند که از استقلال زنان دفاع کنند.  

در آمریکا، دوره های مختلفی برای فعالیت های زنان وجود دارد. در  اوایل دهه 60 و 70 یک جنبش «آزادی های زنان» با هدف برابری در کار، روابط جنسی، تحصیلات و شغل، انتخاب لباس و آزادی عمل برای زنان به وجود آمد. به خاطر همین تلاش ها بود که امروز زنان و دختران می توانند آزادانه زندگی کنند.

نقش سازمان ملل در ارتقای حقوق زنان و روز جهانی زن

روز جهانی زن اولین بار توسط سازمان ملل، 45 سال قبل در 1975 برگزار شد. اما دو سال طول کشید تا مجمع عمومی قطعنامه ای را تصویب كرد كه روز جهانی زنان و صلح بین المللی توسط کشورهای عضو به رسمیت شناخته شدند.

چهار کنفرانس اصلی در مورد زنان تحت نظارت سازمان ملل برگزار شد که چهارمین آنها  در سال 1995 برگزار شد و به اعلامیه پکن مشهور است و بستر اقدام در  زمینه  توانمندسازی زنان و دختران  را تحت تاثیر قرار می داد. زمینه هایی از جمله مبارزه با  خشونت علیه زنان ، فقر ، نابرابری جنسیتی و مواردی از این دست هم به آنها بعدا اضافه شدند. اعلامیه پکن اهداف و اقدامات استراتژیک را برای دستیابی به برابری جنسیتی در 12 حوزه مهم  تعیین کرده است: زنان و فقر ، آموزش وپرورش زنان ، زنان و بهداشت ، زنان و درگیری های مسلحانه ، زنان و اقتصاد ، زنان و تصمیم گیری ، زنان و حقوق بشر ، پیشرفت زنان ، زنان در رسانه ها ، زنان و دختران ، زنان در محیط زیست و ایجاد مکانیسم هایی برای پیشرفت زنان.

 با این وجود تا سال 2000 ، بی تفاوتی جهانی در مورد فمینیسم وجود داشت. استفاده از کلمه "F" در بسیاری از جوامع و کشورها چیز رایجی نبود. از یک طرف، فمینیست بودن اغلب با بریدن از خانواده همراه بود. از سوی دیگر ، یک احساس فراگیر از سوی زنان وجود داشت که بیشتر موضوعات مورد توجه و غلبه بر آنها قرار گرفته بود.

 اکنون در سال 2020  چه حرفی برای گفتن داریم؟

شعار امسال در سازمان ملل برای روز جهانی زن این است: من از نسل تساوی هستم برای تحقق حقوق زنان. این شعار در راستای موضوع کمپین سازمان ملل متحد  با عنوان «چند نسل» است.

اما دستاوردها و معیارهای اصلی در رابطه با وضعیت زنان ، میزان زندگی ، میزان برابری دستمزد و خشونت هایی که در طول تاریخ بر علیه آنها اعمال شده است چیست؟ کجا می توانیم به برابری برسیم؟

این واقعیت فعلی ما به عنوان زنان در دنیای امروز است:

طبق گزارشات اخیر:

• برای از بین بردن شکاف اقتصادی بین زن و مرد ، در کانادا 164 سال زمان نیاز داریم.

رتبه کانادا در زمینه اختلاف دستمزد بین زن و مرد بسیار بالا است و در بین 36 کشور دیگر رتبه 31 را به خود اختصاص داده است.

• زنان در کانادا برای هر دلاری که مرد به دست می آورد فقط 84 سنت درآمد دارند. برای زنان بومی ، زنان رنگین پوست و زنان دارای معلولیت این رقم بسیار کمتر است.

• هر روز ، پناهگاه ها باید 379 زن و 215 کودک را  رد کنند زیرا ظرفیت کافی وجود ندارد.

• در سال 2017 ، 75399 زن ،حوادث خشونتبار از طرف شریک عاطفی را به پلیس گزارش دادند.

• در رابطه با برابری دستمزد بین زن و مرد ، ایسلند برای چهاردهمین سال متوالی  در صدر جدول است. این کشور با رفع بیش از 85٪ از شکاف جنسیتی، موفق عمل کرده است.  بعد از این کشور،  فنلاند ، سوئد ، نروژ و دانمارک قرار دارند.

• یکی از بدترین عرصه های نابرابری زنان و مردان در عرصه سیاسی است ، جایی که تخمین زده می شود 95 سال طول بکشد تا برابری ایجاد شود.

• برابری در آموزش و پرورش ، 12 سال طول می کشد.

• تا کنون ، بدترین نتایج برای برابری در زمینه مشارکت اقتصادی است که 257 سال زمان نیاز دارد تا به برابری جنسیتی برسیم.

براساس آمار منطقه ای، اروپای غربی بیشترین پیشرفت را در  زمینه برابری جنسیتی (با 76.7٪ ) داشته است ، به دنبال آن آمریکای شمالی (72.9٪) ، آمریکای لاتین و کارائیب (72.2٪) ، اروپای شرقی و آسیای مرکزی (71.3٪) ،  آفریقا (68.2٪) ، آسیای جنوبی (66.1٪) و خاورمیانه و شمال آفریقا (60.5٪).

چند سال طول می کشد تا در مناطق خاصی از جهان برابری جنسیتی انجام شود؟ تخمین زده می شود که 54 سال در غرب اروپا و 151 سال در آمریکای شمالی طول بکشد. برای بقیه جاها هیچ زمانی نمیتوان داد!

گزارش های اخیر درباره برابری زن و مرد در دسته بندی های خاص:

• از 173 کشور ، 90٪ ، (155) حداقل یک قانون دارند که فرصت های اقتصادی زنان را محدود می کند.

• 66٪ (118) ایالت، محدودیت هایی را در مورد مشاغلی که زنان می توانند انجام دهند یا به آقایان اجازه داده اند به آنها بگویند که آیا اصلاً می توانند کار کنند ، را به قوانین خود افزودند.

• 31٪ (54 كشور) زنان را ملزم به گرفتن مجوز از همسر خود برای درخواست گذرنامه یا اجازه دادن به مادران متاهل برای اعطای تابعیت به فرزندان خود می کنند.

• 30 ایالت یا 28٪  از آن ها قوانینی دارند که مردان را بعنوان سرپرست خانوار، تعیین می کنتد یا تصریح می کنند که زنان از نظر قانونی موظف هستند که از همسران خود پیروی کنند.

• در دو سال گذشته، 38٪ (65 کشور) - اکثریت کشورهای در حال توسعه - 94 اصلاحیه در قانون اساسی خود برای بهبود برابری جنسیتی انجام داده اند.

• در مورد خشونت علیه زنان: 73٪ (127 کشور) قوانینی در مورد خشونت خانگی دارند.

• 10٪ (18) از کشورهای عضو از جمله کانادا ، پرو و ​​نامیبیا محدودیت قانونی برای زنان ندارند.

• کشورهای خاورمیانه و شمال آفریقا بیشترین قوانین تبعیض آمیز را دارند ، خصوصاً در مورد توانایی زنان در کار یا زندگی آزادانه.

• کشورهای آسیای جنوبی از جمله افغانستان ، بنگلادش و پاکستان کمترین اصلاحات را طی دو سال گذشته انجام داده اند.

محدودیت های اشتغال در 24٪ (41) کشورهایی ثبت شده است که زنان را از برخی مشاغل کارخانه ای و صنعتی منع می کنند. 17٪ دیگر (29 نفر) به زنان اجازه کار در شب را نمی دهند. در روسیه  زنان از انجام  456 شغل منع شده اند.

• فقط نیمی از کشورهایی که مورد مطالعه قرار گرفته اند ،مرخصی زایمان دارند.کمتر از یک سوم  از این کشورها مقرراتی برای مرخصی والدین دارند که زمینه مراقبت از کودکان را برای زنان فراهم می کند.

• در 20٪ (35) کشور ، زنان در هنگام مردن همسرانشان از حق وراثت یکسان برخوردار نیستند و حتی وقتی قوانینی وجود داشته باشد ، زنان اغلب تحت فشار قرار می گیرند تا از ارث خود صرفنظر کنند.

برخی از نتیجه گیری هایی که از این گزارش به دست می آید نشان می دهند که در کشورهایی که توانایی یک زن در تصمیم گیری اقتصادی را محدود می کنند ، دختران کمتر به اتمام دوره متوسطه می پردازند و چشم انداز آنها برای اداره یا مدیریت یک تجارت کاهش می یابد و اگر یک زن موفق شود یک شغل داشته باشد ، به احتمال زیاد درآمد کمتری از یک مرد دارد.

و یونان در مورد برابری جنسیت کجاست؟

 با 51.2 از 100 امتیاز ، یونان در فهرست برابری جنسیتی در اتحادیه اروپا رتبه آخر را دارد. امتیاز این کشور از سال 2005 تا 2017 تنها 4.4 امتیاز افزایش یافته است (+ 1.2 امتیاز در مقایسه با سال 2015). با وجود این پیشرفت جزئی در جهت برابری جنسیتی ، نمره یونان آن را یک رتبه پایین تر از سال 2005 نشان می دهد. اگرچه پیشرفت در زمینه های بهداشت (83.5) و اقتصاد (71.4) ، نابرابری های جنسیتی در حوزه قدرت (24.3 امتیاز) برجسته تر از بقیه است. حتی اگر امتیاز مثبت در این زمینه بهتر شده باشد(6.1 امتیاز از سال 2005).

علاوه بر این ، نمره یونان در دامنه دانش (8.5 + 8 امتیاز) افزایش یافته ، در حالی که در حوزه زمان (1.5 امتیاز) کاهش نشان میدهد.

بین سالهای 2005 و 2017 ، یونان نمره ایندکس خود را بهبود بخشید ، اما نمره بسیار پایین تری از نمره اتحادیه اروپا در کل دوره داشت. یونان با سرعت کمتری نسبت به اتحادیه اروپا به سمت برابری جنسیت حرکت کرده است ، به این معنی که فاصله بین یونان و اتحادیه اروپا به مرور زمان افزایش یافته است.

واقعیت اوضاع در مارس 2020،  این است که هنوز خشونت زیادی علیه زنان در سراسر دنیا وجود دارد. از جمله گزارش های مربوط به خشونت جنسی  که از زمان جنبش «می تو» یا «من هم» آشکار شدند.

برابری دستمزد  به طور قابل ملاحظه ای حتی  اینجا در آمریکای شمالی به دست نیامده است و شرایط کار هنوز هم در بسیاری از کشورها ناگوار است.  فقر زنان در همه جای دنیا یک مسئله مهم است. پیام ما چیست؟ اینکه ما هنوز هم باید در همه جا برای زنان توانمند سازی ، آموزش و پشتیبانی انجام دهیم. برابری هنوز به دست نیامده است.